En wat deed jij op 30 september 2006

En wat deed jij vandaag, 2 jaar geleden?

Ik weet het nog wel. Ongeveer. Precies.

   

And the girl turns eleven

Je zou het bijna vergeten. In alle glazenwasser-consternatie.

Maar lieve Olief. Die werd vandaag 11 maanden. ELF. Eleven. Onze. (als in: het franse woord voor elf)
En het is soms zo onwerkelijk. Onze Olief. Die vorig jaar nog in mijn buik zat. Die is gewoon 11 maanden. En dus bijna 1 jaar.

Zie hier achtereenvolgens:
"huh?"
"applaus voor het feestvarken"
en "kunst van hogere orde" (herkent u het retro-behangetje… klik)

 

Ons mooiste meisje. Ons aller-aller-allerliefste meisje.

Is alweer 11 maanden.

face your fears part 2. Over hoe een kutsmoes zomaar een geldig excuus werd

Tsja. Na een tijdje zo verstopt te hebben gezeten begon natuurlijk het schuldgevoel te knagen. Want ondertussen was die glazenwasser wel onze ramen aan het soppen.

Het was inmiddels al enkele minuten nadat hij had aangebeld.
Dus wat doe je dan hè.

Tsja.

Dan bedenk je een goed excuus! kutsmoes. Ja sorry menschen. Ik ben nou eenmaal een chicken.
Dus ik ben naar buiten gegaan. En ik mompelde iets van sorry. En dat ik niet meteen had kunnen opendoen wegens kakluier. En toen "facede ik my fears". met die kutsmoes. Over dat ik die envelop altijd in de brievenbus doe. Van zijn oom. Die bij ons in de straat woont. Maar dat dat huis te koop staat. En dat ik daarom de envelop maar niet in de bus had gedaan. Echt, waarom ik vroegtijdig de academie-voor-musicaltheater in Amsterdam heb moeten verlaten is mij nog altijd een raadsel. Gezien dit schitterende staaltje acteerwerk.

En toen zei de glazenwasser… Nou, dat is maar goed ook. Want mijn oom is inderdaad al verhuisd.
Oei. Zei ik. Oprecht opgelucht. Over het feit dat mijn kutsmoes nu zomaar in een geldig excuus geëvolueerd was.

En dat ik op de nieuwe envelop dan wel "voor evert" kon zetten. En die dan daar-en-daar in de bus kon steken. Dan kwam het wel in orde.
En daarna noemde hij een astronomisch hoog bedrag. Wat ik deze week nog in die envelop doe. Voor Evert.

face your fears part 1

Sssttt.. Olief en ik. Zitten momenteel. Gebukt. In de woonkamer. Met het licht uit. Want buiten. Aan de andere kant van het huis. Is de glazenwasser onze glazen aan het wassen. De ramen aan het lappen dus.

Maar ik realiseerde mij net. Dat ik de rekening die hij in JULI aan mij gaf. Nog niet heb betaald. En daarna waren we op vakantie. En er een keer niet. En de rekening groeide.

Dus nu zitten we hier verstopt.

help….. hij belt aan. BUKKEN!!!!

het mysterie van de eenzame schoen

Ken je dat? Je rijdt in de auto. En dan. Ligt ie daar. Zo’n eenzame schoen (of soms laars) op de weg. Heulemaal alleen.

Ik zag er vandaag weer een. En dan vraag ik me dus altijd af. HOE KOMT DIE SCHOEN DAAR? Wie verliest er nou 1 schoen. Zo langs de snelweg. Of 1 sok. Want die zag ik ook al eens. Maar meestal een schoen.

Nou googelde ik daar dus net eens op. In het kader van werkontwijkend nietsnutten op het internet.

En nu weet ik het.

En de bron van dit filmpje is de volgende site. Met mensen zoals ik. Die zich afvragen hoe dat nou zit met die schoenen.
Je kan er ook een melding doen, van een door jou gespotte schoen trouwens. Dus. GO ahead. roadsideshoe

Kijk trouwens naar dat commentaar bij de 4e schoen. Die in Den Haag gevonden is. Fantastisch.
"The shoelaces were probably in good condition, because they were removed"

over 43 studenten in een te klein lokaal en over hoe ik toch weer vrolijk werd

Ik geef les. Ja. Heus. Echt.
Sterker nog. Ik geef les aan de lerarenopleiding. Ik ben dus eigenlijk, eh, een juffen-juf. Of een meesters-juf. En laatst kocht ik schoenen. En in die winkel werkte een student van mij. En die zei dat ook tegen haar collega’s. "dat is mijn juf". Vonk wel grappig.

Maar nu. Nu is het niet meer grappig. Want er wordt bezuinigd. En nu moest ik lesgeven aan 2e jaars studenten. En die zaten met zn 43-en. In één lokaal. Gepropt. Want er is geen geld om ze dit academiejaar in 2 klassen op te splitsen.
Stel je eens voor. Een heul oud schoolgebouw. HEUL HEUL oud. In het centrum van de stad. Met van die tikkende kachels. (die in de zomer spontaan aanspringen en in de winter niet werken). En bankjes en stoelen die zo oud zijn dat ze op marktplaats veel geld zouden opleveren. En enkel glas. In ramen met lood. En niet werkende zonwering. En een lokaal dat vroeger gemaakt is voor pak m beet 20 kinderen van een jaar of 10. Zoiets.

En in dat lokaal dan 43 post-puberale studentenlijven. En studentendrukte. Picture it? Zittend in de vensterbank. Of op stoelen uit een ander lokaal. Of op de grond.
En dat ik dan met slides wou werken. Maar dat er geen projector was. En ook niet in het lokaal ernaast. En wel in het lokaal daarnaast. Maar dat de lamp daarvan het dan niet doet.

Nou. Daar moest ik dus diep van zuchten. Heul diep. Dat was gisteren. En vandaag? Toen zaten ze er weer. Eigenlijk heel lief. Dat ze gewoon terugkomen. Bij hun juf. En gewoon weer 2,5 uur op elkaars lip gaan zitten. Dat maakte me alweer een beetje vrolijker. EEN BEETJE DAN.

Ik houd van het gebouw. Van de zon op de ramen, die het licht zo mooi binnen laat komen. En van die tikkende gekke ouwe kachels. De knetterende lampen. Van die rare te kleine oude schoolbankjes. Van het kopieerapparaat waarvan altijd het papier op is. Midden in een kopieersessie. Van de computers. Die net op de verkeerde printer zijn aangesloten. Waardoor je de halve campus afmoet. Om uit te zoeken waar je printopdracht eruit is gekomen. En van mijn lieve gekke collega’s. Die maar dooe en door en door en doorgaan. En dat we elkaar dan om 23.33 nog een mail sturen. Over les of over een cursus. Echt. Maar nu is het gewoon even STOM. Dus.

Tijd voor foto’s. Van mooie dingen. Om vrolijk van te worden.

 

 

Sneak preview. Van mijn nieuwe kop. Voor mn log. Die Annemieke voor mij aan het maken is. miekuh Hij wordt ZO LEUK!

  Olief op de fiets. En die fiets, die was nog van mij oma. Ik kreeg hem toen ik in Amsterdam ging studeren. En hij ging natuurlijk mee naar Antwerpen. De spaken vallen eruit. Er zit een slag in het achterwiel. Hij heeft nog terugtrapremmen! En nu zit dus de 4e generatie op fiets!

My little pilot; ready for take off.

  Altijd goed bij treurige stemmingen… boeken kopen. Mooie boeken.

Het grote boek van vergeten prinsessen. En Eén miljoen vlinders. Gewoon. Omdat ze zo prachtig zijn. En omdat ik vroeger zelf zo graag een vergeten prinses wilde zijn. Herkent iemand dat? Dat ze ineens aan zouden bellen. SURPRISE. (maar dan dus zonder Henny Huisman). En dat ik in een koets zou worden gehezen. En in een prinsessenjurk. En… nouja. Dat dus. (overigens veranderde dit verlangen rond mijn 11e jaar in een heul anders wens. "stel nou dat ik eigenlijk de verborgen dochter van Madonna ben." haha. Echt. Ach ja)

En nu. Mag veel te moeie Olief mag in haar slaapzak nog even bij mij op de bank. Om te knuffelen.

Hihaaaaaaaaa

En nu ben ik weer vrolijk. En heb ik een snotkus te pakken. Want ze is verkouden. En ze is het allerliefste prinsesje dat ik ken. Niet vergeten. Gewoon echt. En dan ga ik nu sparen voor de koets. En een prinsessenjurk. EINDE.

koninklijk plasje

Naar aanleiding van alle reacties op het tandenborstelepistel had ik een geniaal idee. Geniaal menschen. Als in: ik begin mijn eigen tandenborstel-webwinkeltje. Want webwinkels zijn een HIT. Een absolute Hit. En nog beter, ik kon de voorraden proletarisch aanvullen. Kassaaaaaaa. tsjing tsjing.

En opgetogen sleurde ik dochter mee naar kruidvat. (de winkel die door de 89 jarige oma van vriendin E. buskruit eh onkruid eh… werd genoemd. maar dit terzijde.)

Want in het kruidvat is het altijd een chaos. En ze hebben veel tandenborstels. Die Olief dan geheel en al perongeluk zou kunnen meenemen.
Waarom het Kruidvat overigens nog een drogist heet mag Joost weten. Op zoek naar de tandenborstels struikelde ik in willekeurige volgorde over pannenlappen, fotolijstjes, kinderspeelgoed, schilderijtjes, theedozen, Cd’s van vader Abraham, boeken van Sonja B, zwembroekjes, knutselspulletjes en herenondergoed. Juist. Ook onhandig: de kinderwagen past eigenlijk overal net-niet door.
Ik dwaal af.

Terwijl ik in de verte de tandenborstels al zag lonken bleef de kinderwagen voor de zoveelste keer hangen. Aan een grote stapel dozen. Met daarin. Het lillukste ding. Wat ik OOIT had gezien.

Ik zeg. Plastic. Ik zeg. schreeuwerig. Ik zeg: batterijen. Ik zeg: het kan NOG erger.
Want daar stond: een "fisher price fun to learn potty". 
 

"Dit WC-tje heeft een "echte"wc papier roller, doortrekknop en als uw kind op het potje gaat zitten of bij ieder succesvol gebruik, klinkt er een welkomstmelodie of muziekje. Een grappige stimulans bij het zindelijk worden."

Diegene. Die dit heeft bedacht. Mag van mij door dit fun to learn potty gespoeld worden. En dan gooien we er daarna nog wat "echt" wc papier achteraan. En dan horen we een vrolijk muziekje.

And again, I rest my case.

It wasn't me..

Meisje O. Zittend in het wagentje in de supermarkt. Heeft er genoeg van. Van dat boodschappen doen.

Ter animatie drukken vader en moeder haar af en toe wat boodschappen in de hand. Zingen. En dansen. En weet ik wat nog meer.

Meisje O is de gelukkige bezitster van 2 tanden. Twee! Moeder heeft gelezen dat je dan mag gaan poetsen. Met een heuse babytandenborstel en babytandpasta. Joechei. Dat betekent iets kopen. Een nieuw hip accesoire. Ze rept zich naar de afdeling eh. Ik weet niet hoe die heet. Maar daar waar de watjes liggen. En de shampoo. En de haarshit. En de tandenborstels. En ze rukt een ROZE borstel uit het rek.
En dochter O slaakt een euforisch kreetje bij het zien van die tandenborstel. (goed geconditioneerd op kleur) En is de rest van de winkelwagenrit zoet en tevree met de borstel aan het spelen.

Bij de kassa. In een lange rij. Eindelijk aan de beurt. Vader laadt alles op de band. Pakt de winkelpas. Geeft die aan de kassiere. Ondertussen staat moeder aan de andere kant van de kassa. Alles weer in te laden. In tassen. Die moeder al mee had. Handig! Vader rekent af. (taakverdeling menschen, essentieel!)

Ze krijgen 5 pakjes smurfenstickers. Want de smurfen zijn overgewaaid uit Nederland. En zijn nu hier een hit. Dochter lacht nog eens bevallig naar de kassiere. Op naar de auto. Waar dan de hele zooi nog eens ingeladen wordt.

En dan. Beseft moeder iets vreeschlijks.

Dochter heeft zojuist.

Totaal onbewust.

De tandenborstel.

Gepikt.

   

Olives motorische mijlpalen

Oké. Na behangetjes. Snotjes. Poep en plas. Is het nu toch tijd voor wat meer diepgang. Menschen. Tijd voor wat vakkennis. Ik heb tenslotte niet voor niks al die jaren aan de VU aangemodderd en gefeest gestudeerd. Ik bedoel. Master in de pedagogie. En dan nooit eens wat diepgang.

Dus:

Even wat vakkennis op het gebied van psychomotoriek:

"Rond 1933 heeft Mary Shirley langdurig onderzoek gedaan naar kinderen. Naar aanleiding van dit onderzoek heeft zij een beschrijving gemaakt van de veranderingen in de willekeurige motoriek vanaf de geboorte tot twee jaar. Mary Shirley gaat uit van zestien motorische ontwikkelingsfasen die elkaar opvolgen tijdens de eerste twee levensjaren. Elke fase bestaat uit een karakteristiek motorisch patroon, daarom ook de motorische mijlpaal. Het eindpunt van deze ontwikkeling wordt bereikt rond de 15^de levensmaand. De 15^de levensmaand is het punt waarop het kind zonder hulp kan lopen. Hierbij is het wel van belang om te weten dat het tempo van de motorische ontwikkeling per kind erg kan variëren."

Dat roze is voor ouders fijn om te weten. Dat dus "niet elk kind even snel gaat". En dat je dus niet meteen in de stress hoeft te schieten als jouw kind met 4 maanden nog niet kan zitten met steun. Of zoiets.

Hier een illustratie:

Maar. Er gaat iets mis. Hier. Bij ons. Want Olief volgt Mary’s motorische mijlpalen eigenlijk altijd heul netjes. Sterker nog, ze ligt her en der wat "voor op schema".
Tot nu. In haar tiende maand heeft mevrouw besloten de voorschriften qua motorische mijlpalen aan haar bruine bobux-laarsjes te lappen. WAT NOU KRUIPEN.

En helaas kan ik hier geen filmpje plaatsen, dus zult u het met een actie-foto moeten doen:

Dus. Ik denk dat het tijd is voor Olives motorische mijlpalen. Want kruipen menschen, dat is zo 1933. En anno 2008 voegen we daar, in Olives motorische mijlpalen, het bilschuiven aan toe. I rest my case.

verborgen schatten

Soms. Soms vind je zomaar een verborgen schat. Eentje die eigenlijk gewoon vlak onder je neus lag. En niemand die het zag…

Want menschen… NIEMAND, ik herhaal NIEMAND van mijn collega’s flipte bij het werk van studente X. Die een achtergrond voor een toneelvoorstelling voor kleuters schilderde. Op oud behang van de zolder van oma.
Het schilderwerk zelf was inderdaad niet fameus.
Maar… toen het vanmiddag aan de kant gezet moest worden. Nou, toen werd het opgerold.

En nog steeds flipte NIEMAND.
Behalve ik dan. Ik stond half hyperventilerend te wijzen. ZO van kijk dan. KIJK dan.
How Cool Is That.
Heus vintage behang. Zo. Vlak onder mijn neus.

En nu ben ik aan het bedenken hoe ik in vredesnaam de verflaag van de achterkant afkrijg. Zodat het aan de muur kan. In Oliefs kamer. Of op mijn nieuwe werkkamer hier in huis. Of wherever. Als ik er maar naar kan kijken. Desnoods op de deur van de wc.

En nu. Mag u collectief gaan kwijlen. Want ik klikte met mijn telefoon. Voor een sfeerimpressie.