over 43 studenten in een te klein lokaal en over hoe ik toch weer vrolijk werd

Ik geef les. Ja. Heus. Echt.
Sterker nog. Ik geef les aan de lerarenopleiding. Ik ben dus eigenlijk, eh, een juffen-juf. Of een meesters-juf. En laatst kocht ik schoenen. En in die winkel werkte een student van mij. En die zei dat ook tegen haar collega’s. "dat is mijn juf". Vonk wel grappig.

Maar nu. Nu is het niet meer grappig. Want er wordt bezuinigd. En nu moest ik lesgeven aan 2e jaars studenten. En die zaten met zn 43-en. In één lokaal. Gepropt. Want er is geen geld om ze dit academiejaar in 2 klassen op te splitsen.
Stel je eens voor. Een heul oud schoolgebouw. HEUL HEUL oud. In het centrum van de stad. Met van die tikkende kachels. (die in de zomer spontaan aanspringen en in de winter niet werken). En bankjes en stoelen die zo oud zijn dat ze op marktplaats veel geld zouden opleveren. En enkel glas. In ramen met lood. En niet werkende zonwering. En een lokaal dat vroeger gemaakt is voor pak m beet 20 kinderen van een jaar of 10. Zoiets.

En in dat lokaal dan 43 post-puberale studentenlijven. En studentendrukte. Picture it? Zittend in de vensterbank. Of op stoelen uit een ander lokaal. Of op de grond.
En dat ik dan met slides wou werken. Maar dat er geen projector was. En ook niet in het lokaal ernaast. En wel in het lokaal daarnaast. Maar dat de lamp daarvan het dan niet doet.

Nou. Daar moest ik dus diep van zuchten. Heul diep. Dat was gisteren. En vandaag? Toen zaten ze er weer. Eigenlijk heel lief. Dat ze gewoon terugkomen. Bij hun juf. En gewoon weer 2,5 uur op elkaars lip gaan zitten. Dat maakte me alweer een beetje vrolijker. EEN BEETJE DAN.

Ik houd van het gebouw. Van de zon op de ramen, die het licht zo mooi binnen laat komen. En van die tikkende gekke ouwe kachels. De knetterende lampen. Van die rare te kleine oude schoolbankjes. Van het kopieerapparaat waarvan altijd het papier op is. Midden in een kopieersessie. Van de computers. Die net op de verkeerde printer zijn aangesloten. Waardoor je de halve campus afmoet. Om uit te zoeken waar je printopdracht eruit is gekomen. En van mijn lieve gekke collega’s. Die maar dooe en door en door en doorgaan. En dat we elkaar dan om 23.33 nog een mail sturen. Over les of over een cursus. Echt. Maar nu is het gewoon even STOM. Dus.

Tijd voor foto’s. Van mooie dingen. Om vrolijk van te worden.

 

 

Sneak preview. Van mijn nieuwe kop. Voor mn log. Die Annemieke voor mij aan het maken is. miekuh Hij wordt ZO LEUK!

  Olief op de fiets. En die fiets, die was nog van mij oma. Ik kreeg hem toen ik in Amsterdam ging studeren. En hij ging natuurlijk mee naar Antwerpen. De spaken vallen eruit. Er zit een slag in het achterwiel. Hij heeft nog terugtrapremmen! En nu zit dus de 4e generatie op fiets!

My little pilot; ready for take off.

  Altijd goed bij treurige stemmingen… boeken kopen. Mooie boeken.

Het grote boek van vergeten prinsessen. En Eén miljoen vlinders. Gewoon. Omdat ze zo prachtig zijn. En omdat ik vroeger zelf zo graag een vergeten prinses wilde zijn. Herkent iemand dat? Dat ze ineens aan zouden bellen. SURPRISE. (maar dan dus zonder Henny Huisman). En dat ik in een koets zou worden gehezen. En in een prinsessenjurk. En… nouja. Dat dus. (overigens veranderde dit verlangen rond mijn 11e jaar in een heul anders wens. "stel nou dat ik eigenlijk de verborgen dochter van Madonna ben." haha. Echt. Ach ja)

En nu. Mag veel te moeie Olief mag in haar slaapzak nog even bij mij op de bank. Om te knuffelen.

Hihaaaaaaaaa

En nu ben ik weer vrolijk. En heb ik een snotkus te pakken. Want ze is verkouden. En ze is het allerliefste prinsesje dat ik ken. Niet vergeten. Gewoon echt. En dan ga ik nu sparen voor de koets. En een prinsessenjurk. EINDE.