Driejarigenlogica. Oftewel. Zo simpel is het.
Nou. Eindelijk is ie daar. Sinterklaas. Olief zat letterlijk op het puntje van, eh, de bank om maar niets van het hele gebeuren te missen.
Op de bank ja. Voor de televisie. Aangezien ik het niet echt zag zitten om met baby en kleuter in de storm te gaan staan voor een live verwelkoming. Leve de nieuwe media, waardoor we droog en voorzien van hapje en drankje op de eerste rij zaten.
En daar waren dan eindelijk de magic words: "er mag een schoen gezet worden". Joechei! Terwijl ik een vreugdedansje (voor de kenners, het was een hiphop fast lyrical. Mister Karaty would be so happy with my beautiful and raw performance) door de kamer deed en mijn eigen laars alvast uit het rek viste keek Olivia echter eens bedenkelijk naar buiten.
"het is wel een hele harde wind hè mamma. En het regent. Dat is niet leuk voor Sinterklaas". Er viel een korte stilte.
"Maar het paard mag van mij dan wel hier binnen komen hoor".
Ach kijk aan. Het empathisch vermogen van mijn meisje ontwikkelt zich met rasse schreden.
En hoewel ik persoonlijk niet zoveel zin heb in een knol in mijn woonkamer vind ik het wel heel lief dat ze zo denkt. (Bovendien kan ik het wel zo draaien dat Sint zijn paard gewoon even in de fietsenberging zet terwijl hij onze schoenen vult. Hopla)
Hierna bleef het echter lang stil.
En Sinterklaas dan Olief? Want die heeft misschien ook wel last van de storm?
"Sinterklaas? Nee, die hoeft niet binnen te blijven hoor. Want hij heeft toch een hoed op!"
mamamontagne 
Een rode puntmuts !!!!
wil eigenlijk wel een filmpje zien van dat dansje 😉
maar mooi ja, dat dametje.
Valt inderdaad niets tegenin te brengen tegen die logica!
Ene J. Cruijf zou zeggen: das logisch..
Als we allemaal de wereld eens bekeken zoals driejarigen…
Mr Karaty zou niet zeggen: I’m looking for the words to describe how bad that was???
Kinderlogica is gewoon heerlijk.
Haha, ja, met een muts op kun je elk weertype aan. Dat is gewoon zo.
En ik snap het ook wel.
Want Sinterklaas is toch een beetje eng.
Die wil je niet in huis.
Een paard in de gang, nou…dat is gewoon heel carnavalesk.
Ik kreeg net wéér de vraag:
als baby’s er nog niet zijn, en in de buik van de mama zitten…eh…hoe komen ze er dan in?
(fok dat leesboekje van laatst. Balotje en nog wat.)
Ik heb maar gewoon gezegd dat het een ingewikkeld verhaal is, dat ze nog niet begrijpen kan en ik vertel als ze groter is.
Ze protesteerde niet eens.
Vijfjarigen begrijpen dat ze niet alles begrijpen.
Hier vinden ze dat ook maar niks, dat slechte weer en dan die Sint en zijn pieten op de daken te balanceren. Misschien kunnen ze samen een clubje oprichten ‘de sint en pieten bescherming’. 🙂
Wel mooi om te merken hè, hoe ze rekening leren houden met een ander. Bij Jip duurde het wel even voor hij dat ging doen (en nog steeds is ’t niet zijn sterkste kant), Nisse en Neeltje doen het wel heel erg. Neeltje vraagt regelmatig: ‘Gaat goed, mamma?’ of aan tafel belangstellend aan de anderen ‘Lekker, Nisse? Lekker, Jip?’. Zo schattig.
En jij, Karaty-kid, lekker door dansen!
whahaha laat die arme oude man maar buiten staan 😉
Hihihi, hier werd de Sint ook vakkundig genegeerd toen hij voorbij kwam in de optocht. Werkt toch afstandelijk, zo’n rare vent die alles van je schijnt te weten. Ik snap dat, ik vind ‘m eigenlijk ook gewoon eng.