Als een baby zijn eerste geluidjes maakt zijn die universeel. Ze uhguhen en aaen en eeuuen zowat. En dat is nog niet aan een taal gebonden. Fascinerend vind ik dat nog steeds, dat dus een Chinese baby dezelfde geluiden maakt als een Hollandse.
Alleen heb ik nu, als moderne pedagogenmoeder, een heuse ontdekking gedaan. Ja-man. Ja. Ik denk dat ik nu eindelijk met mijn naam voor eeuwig in de boekskes ga komen.
Mijn zoon. Spreekt. Namelijk. Nog altijd met die universele klanken. Ja. Echt. Daar kijkt u me toch even van op hè. En ik meen zelfs dat de Oosterse klanken wat overheersen hier. Zo. Heb ik me daar even geluk. Want Chinees is DE wereldtaal immers. Dus ik zie mijn oude dag verzekerd dankzij Van Zoonegem. Ook wel bekend als hu-i-an.
En voor diegenen onder u die geen chinees spreken. Een klein beetje Julianees voor beginners.
Ohi-ia (Olivia)
Hu-i-an (Julian)
otto (auto)
bwò (boire, voor de niet fransen onder u: hij wil drinken)
toetaa (brandweerauto)
nèa (nee)
jèa (ja)
uh. UUhh. (pak mij nu op. NU)
Tsja. We zouden kunnen zeggen dat hij, naast het spreken van 3 talen maarliefst, een kleine achterstand heeft opgebouwd ten opzichte van zijn zus. Die, toen zij 18 maanden was, mij toesprak in duidelijke 2 woordszinnen. Maar hé. Who cares. Tis een jongen, immers.
En daarnaast kan hij veel beter schreeuwen dan zijn zus.
Mijn kleine Chinese draak…
mamamontagne 
伟大的
Nah, dat wilde ik er net nog even bijzetten!
Kijk. Top Julian! Dus mocht er iemand op een chinees, frans, nederlands consternatieburo commentaar leveren over zijn spraak, dan kan je ze fijntjes vertellen dat ze gewoon niet naar de juiste taal luisteren.
Wel zo handig, want met 2,5 jr kreeg ik bij Lars te horen dat hij een taalachterstand (!!) had en dat ik naar logopedie moest. Ik barste spontaan in lachen uit, maar het beste mens was kennelijk bloedserieus.
Ik blij dat ik nooit naar de logopedie ben gegaan want hij rebbelt me sinds hij 3 jr is de oren van het hoofd.
haha, gelukkig gaan wij gewoon niet naar het cb. Dat heb ik na 1 jaar bij Olief al opgegeven 🙂
Herkenbaar. Mijn zoon van – even tellen – dikke 20 maand zegt nog geen woord, behalve, ja, nee en ka (klaar, met eten) en heel af en toe mama (en dan ben ik een hele dag in de wolken).
Groot verschil die jongens (allebei) bij de meisjes (allebei). Zou dat echt de verklaring zijn, wetenschappelijk en al?
Hij zet mama. Echt. Ik ben nog steeds papa. Pas als ik dan zeg, neeeeeeee…. komt er een schoorvoetend mama uit…
Het schijnt dat je kinderen alle talen zo kunnen leren, zolang ze in die sensitieve fase zitten. Daarna horen ze voornamelijk, in ons geval, Hollandse, klanken en zullen ze nooit meer accentloos enig andere taal aanleren. Op een of andere manier kent Hu-i-an nog steeds de Chinese klanken. Zeg, halen jullie vaak nasi?
nasi: nope. Wel wok. Dat zal het zijn!
oh oeps, vorige reactie niet helemaal goed geplaatst. Solly
Hier ook zo’n joch dat slechts 1 woord spreekt. ‘Oto’. Das natuurlijk ook wel een heel belangrijk woord. Veel belangrijker dan, ik zeg maar wat, mama.